smth

CureMe

Po latach, ale się wypowiem.

Każdy muzyk, tekściarz itp. dochodzi do jakiejś granicy.

TC czy RS tworzy muzykę pod określony target. Trudno wymagać, żeby gwałtownie zwrócił się w stronę ciężkiego grania (a'la Korn np.). Smęci, bo za smęcenie go polubiliśmy/pokochaliśmy. Nie oczekujmy, że 50-latek napisze tekst, który porwie nastolatka/nastolatkę, bo nawet forma przekazywania myśli zmienia się na przestrzeni lat, dekad...

Dla mnie Wish było ostatnią autentyczną płytą. Śladowe ilości znajduję na Bloodflowers, ale ogólnie to TC i RS w wersji świeżej, nierozmrażanej i nieodgrzewanej, kończy się na Wish (a może nawet Disintegration). I wcale nie jest to powód do rozpaczy. Z czegoś muszą żyć. Cieszmy się koncertami, wspomnieniami... Sentymentalna muzyka, sentymentalne podejście, nic więcej, ale czy to mało?